پیک شادی

اول دبستان که بودم، پیک شادی من تو کلاس اول شد. هم مدرسه بهم جایزه داد و هم خانومن معلم دو تا تی شرت خوشگل به من هدیه  داد. برای همین معلم سال اولمون رو خیلی دوست داشتم و دارم. از سالهای بعدش پیک من اول نشد.

پیک شادی یکی از معضلات سال نو بود. تکلیف اجباری که قرار بود برنده ای هم داشته باشه. سوالاتی داشت که در حد بچه های اون مقطع نبود و فقط دست بزرگترها رو میبوسید.
هر کدوم از بچه ها هم به سلیقه خودشون به مجله آب و رنگ میدادن و توجه معلم مدرسه رو برای برنده شدن جلب میکردن.

برادرم همیشه به پیک شادی میگفت "پیک غم" . حتی وقتی خودش دبیرستان رفت و دیگه پیک شادی نداشت، پیک بچه های کوچکتر فامیل رو میگرفت و میگفت این پیک غمه و بدید من پارش کنم. بچه ها هم میترسیدن و زار میزدن که پاره نکن، معلم گفته میبینه و نمره میده.
همیشه سعی میشد پیک شادی در روزهای آخر داده بشه تا بچه ها مجبور بشن تا روز آخر مدرسه بیان. البته زمان ما دادن پیک شادی،  با پایان امتحانات ثلت یا دادن کارنامه امتحان ثلث دوم مصادف میشد.
امتحانات ثلث که یادتون نرفته؟